Βιβλιοκριτική στον τόμο υπό την επιμέλεια των Γιάννη Βούλγαρη και Λουδοβίκου Κωτσονόπουλου Στα μονοπάτια του Αντόνιο Γκράμσι, το κείμενο αυτό εισηγείται μια οπτική «θετικής ευρετικής» (κατά Lakatos) στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε το πολυσχιδές έργο του ιταλού διανοητή και πολιτικού. Άποψη της κριτικής είναι ότι ο τόμος αναμετράται θετικά με το εγχείρημα αυτό, κατά το ότι αναδεικνύει αντιφάσεις και ερμηνευτικές πολλαπλότητες εγγενείς στο γκραμσιανό έργο με τρόπο δημιουργικό και ευφάνταστο. Επισημαίνοντας τη διαδρομή του έργου αυτού (τόσο καθαυτού όσο και αναφορικά με τις αναγνώσεις του) από το εθνικό, στο πανευρωπαϊκό, στο παγκόσμιο, ο Γιάννης Βούλγαρης τονίζει τη μεγάλη αξία που έννοιες όπως «ηγεμονία» και «ειρηνική επανάσταση» διατηρούν στις μέρες μας· η Μυρσίνη Ζορμπά διερευνά την επίδραση που άσκησε το έργο του Γκράμσι στις πολιτισμικές σπουδές, διαπιστώνοντας την εξακολουθητικά τεράστια σημασία που έχει η αυτόνομη μελέτη της «υπερδομής». Αναλύοντας (και εξαίροντας) τις συμβολές της Μαριλένας Σημίτη και του Λουδοβίκου Κωτσονόπουλου, το κείμενο ασκεί κριτική στην τάση των γκρασμιασών σπουδών να από-πολιτικοποιούν τον Γκράμσι στο όνομα μιας ανιστορικής προσέγγισης της δημοκρατίας. Τονίζεται επίσης ότι ο τόμος είναι εντυπωσιακός κατά το ότι συνυφαίνει πλειάδα οπτικών και θεματικών: Η Έφη Γαζή αναφέρεται στη συμβολή του Γκράμσι στην ανάδυση των αποικιακών σπουδών· ο Γιώργος Γιαννακόπουλος εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στην έννοια της ηγεμονίας και τον οριενταλισμό του Σαΐντ· η Μαρία Τζεβελέκου αναλύει τη συμβολή του Γκράμσι στη σύγχρονη γλωσσολογία· και ο Γιάννης Παπαθεωδόρου την περίπλοκη σχέση του διανοητή με τους Μακιαβέλι και Αλτουσέρ.